การค้นพบนี้ขัดกับมุมมองปัจจุบันที่เป็นที่ยอมรับของดาวอังคารและศักยภาพของดาวอังคารในการโฮสต์สภาพแวดล้อมที่เอื้ออาศัยได้ การมีอยู่ของน้ำของเหลวบนดาวอังคารไม่ได้ถูกกำหนดไว้ แม้ว่าจะมีอยู่ที่นั่น นักวิจัยได้ละทิ้งแนวคิดที่ว่ามันอาจจะได้รับการเติมออกซิเจนมานานแล้ว เนื่องจากชั้นบรรยากาศของดาวอังคารนั้นบางกว่าโลกประมาณ 160 เท่า และส่วนใหญ่เป็นคาร์บอนไดออกไซด์

Woody Fischer ศาสตราจารย์ด้านธรณีชีววิทยาที่ Caltech และผู้เขียนร่วมของบทความNature Geoscience กล่าวถึงการค้นพบนี้ว่า "ออกซิเจนเป็นส่วนประกอบสำคัญในการพิจารณาความเป็นอยู่อาศัยของสิ่งแวดล้อม แต่บนดาวอังคารมีน้อยมาก" Woody Fischer ศาสตราจารย์ด้านธรณีชีววิทยาที่ Caltech และผู้เขียนร่วมของบทความNature Geoscienceกล่าว 22 ตุลาคม

"ไม่มีใครเคยคิดว่าความเข้มข้นของออกซิเจนละลายน้ำที่จำเป็นสำหรับการหายใจแบบใช้ออกซิเจนในทางทฤษฎีจะมีอยู่บนดาวอังคาร" Vlada Stamenković ผู้เขียนหลักของรายงานNature Geoscienceกล่าวเสริม

การค้นหาน้ำของเหลวบนดาวอังคารเป็นหนึ่งในเป้าหมายหลักของโครงการ Mars ของ NASA ในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมา ข้อมูลจากยานอวกาศในยุโรปชี้ให้เห็นว่าน้ำที่เป็นของเหลวอาจอยู่ใต้ชั้นน้ำแข็งที่ขั้วโลกใต้ของดาวอังคาร มีการตั้งสมมติฐานว่าน้ำอาจมีอยู่ในแอ่งน้ำใต้ผิวดิน เนื่องจากมีการตรวจพบเกลือเปอร์คลอเรต (สารประกอบของคลอรีนและออกซิเจน) ในสถานที่ต่างๆ บนดาวอังคาร เกลือลดจุดเยือกแข็งของน้ำ ซึ่งหมายความว่าน้ำที่มีเปอร์คลอเรตสามารถคงสภาพของเหลวได้แม้ว่าอุณหภูมิจะเยือกแข็งบนดาวอังคาร ซึ่งในคืนฤดูร้อนบนเส้นศูนย์สูตรยังคงสามารถจุ่มลงไปที่ -100 องศาฟาเรนไฮต์ได้

น้ำเค็มสมมตินั้นเป็นสิ่งที่ฟิสเชอร์และสตาเมนโควิชสนใจ ออกซิเจนเข้าสู่น้ำจากบรรยากาศ กระจายสู่ของเหลวเพื่อรักษาสมดุลระหว่างน้ำกับอากาศ ถ้าน้ำเค็มอยู่ใกล้พื้นผิวดาวอังคารมากพอ มันก็จะดูดซับออกซิเจนจากชั้นบรรยากาศบางๆ ได้อย่างมีประสิทธิภาพ

เพื่อค้นหาว่าออกซิเจนสามารถดูดซึมได้มากเพียงใด Stamenković, Fischer และ Michael Mischna เพื่อนร่วมงานของพวกเขาที่ JPL และ Lewis Ward (MS "14, PhD "17) ที่ Harvard ได้ทำสองสิ่ง: อย่างแรก พวกเขาพัฒนาแบบจำลองทางเคมีที่อธิบายว่า ออกซิเจนละลายในน้ำเค็มที่อุณหภูมิต่ำกว่าจุดเยือกแข็งของน้ำ ประการที่สอง พวกเขาตรวจสอบสภาพอากาศทั่วโลกของดาวอังคารและการเปลี่ยนแปลงในช่วง 20 ล้านปีที่ผ่านมา ในช่วงเวลานั้นความเอียงของแกนดาวเคราะห์เปลี่ยนแปลงไป ทำให้สภาพอากาศในภูมิภาคเปลี่ยนแปลงไป แบบจำลองการละลายและสภาพภูมิอากาศร่วมกันทำให้นักวิจัยสามารถอนุมานได้ว่าบริเวณใดบนดาวอังคารที่มีความสามารถในการละลายออกซิเจนได้สูงที่สุด ทั้งในปัจจุบันและในอดีตทางธรณีวิทยาของโลก

ทีมงานพบว่า ที่ระดับความสูงที่ต่ำพอ (ในที่ที่มีบรรยากาศหนาที่สุด) และที่อุณหภูมิต่ำพอ (ที่ซึ่งก๊าซอย่างออกซิเจนมีเวลาอยู่ในสารละลายของเหลวได้ง่ายขึ้น) อาจมีออกซิเจนในปริมาณสูงโดยไม่คาดคิด -- ค่าลำดับความสำคัญหลายขนาดที่สูงกว่าเกณฑ์ที่จำเป็นสำหรับการหายใจแบบใช้ออกซิเจนในมหาสมุทรของโลกในปัจจุบัน นอกจากนี้ ตำแหน่งของภูมิภาคเหล่านั้นได้เปลี่ยนไปเมื่อความลาดเอียงของแกนดาวอังคารเปลี่ยนแปลงไปในช่วง 20 ล้านปีที่ผ่านมา ในช่วงเวลานั้น ความสามารถในการละลายออกซิเจนสูงสุดได้เกิดขึ้นภายในห้าล้านปีที่ผ่านมา

การค้นพบนี้สามารถแจ้งภารกิจในอนาคตไปยังดาวอังคารโดยการจัดหาเป้าหมายที่ดีขึ้นให้กับรถแลนด์โรเวอร์เพื่อค้นหาสัญญาณของสภาพแวดล้อมที่น่าอยู่ในอดีตหรือปัจจุบัน Stamenkovićกล่าวบาคาร่า สมัครบาคาร่า